Czujesz tylko przyspieszenie w dół. W kolejce górskiej to uczucie jest zmaksymalizowane, aby zapewnić maksymalny dreszczyk emocji. Przeciągnięcie nie jest natychmiastowe: niektóre części skrzydła mogą zostać zablokowane, podczas gdy reszta nadal zapewnia odpowiednią siłę nośną. Gdy samolot zbliży się do prędkości granicznej lub osiągnie maksymalną prędkość w przeciągnięciu, nie będzie się różnił od zwykłego lotu poziomego na wprost.

Początek przeciągnięcia był połączony z pewnymi turbulencjami, które maskowałyby przyspieszenie w dół.

Piloci są również szkoleni, aby ignorować własne odczucia, ponieważ mogą wprowadzać w błąd, prowadząc do dezorientacji przestrzennej. Możesz nurkować po spirali i nadal czuć się, jakbyś leciał prosto i poziomo.

Odczuwasz opadanie tylko podczas początkowego przyspieszania w dół. Po ustabilizowaniu się w stałym tempie opadania wszystko znów wydaje się normalne. Inną rzeczą jest to, że wielkość przyspieszenia pionowego z manewru typu przeciągnięcia nie daje 0 lub ujemnego G, tylko mniej niż 1. Poczujesz, że na siedzeniu robi się lekka, nie podniesiesz się od razu, a jeśli tak będąc zaatakowanym przez kilka bodźców naraz, tak jak ta załoga, nawet tego nie zauważysz.

Możesz łatwo sprawić, by samolot leciał 0 G lub ujemny, zwiększając prędkość i mocno naciskając. Nazywa się to „buntem”. Mogę sprawić, że ołówek będzie unosił się przed moją twarzą przez około 3-5 sekund w moim samolocie (naciśnij trochę za mocno, a wszystkie bzdury na podłodze trafią na mój baldachim) Jeśli jesteś w stanie przybić punkt 0G dokładnie, jest to dokładnie to samo uczucie, co przebywanie w statku kosmicznym, choć krótkotrwałe. Odrzutowiec lecący 300 kt może utrzymać go w powietrzu przez 30 sekund, tak właśnie uczą astronautów w nieważkości.

Zapominasz o jednej dużej różnicy między samolotem poruszającym się w powietrzu (wciąż generującym pewną siłę nośną), a obiektem spadającym swobodnie. Stała prędkość w studni grawitacyjnej (takiej jak na Ziemi) spowoduje, że nadal będziesz doświadczać przyspieszenia spowodowanego grawitacją. Kiedy przyspieszasz, czujesz się inaczej.

Pomyśl o tym w ten sposób - wyobraź sobie jazdę po wzgórzu samochodem z tempomatem. Dopiero gdy wjeżdżasz na wzgórze, czujesz się „nieważki”, ponieważ przyspieszasz w dół. Na zjeździe ze wzgórza (zakładając, że tempomat utrzymuje prędkość w dół w tym samochodzie), normalnie doświadczysz grawitacji.

Wrażenie ruchu może pochodzić z trzech fizycznych zmysłów. Każdy z trzech zmysłów jest sukcesywnie niedostępny, gdy przechodzimy przez przykłady przejażdżki w wesołym miasteczku, spadającej windy i AF447.

Wizja

To zmysł jest dość dobrze zrozumiały, więc ograniczę ten punkt do wskazania, że ​​zmysł wizualny jest skorelowany w ludzkim mózgu ze zmysłem przedsionkowym. Podczas przejażdżki w wesołym miasteczku bodźce otrzymane z przedsionkowego zmysłu i wzroku pasują do siebie i nie ma wynikającego z tego zamieszania dotyczącego postrzeganego ruchu. W przypadkach, gdy te dwa zmysły są rozłączone, często dochodzi do nudności. W windzie i samolocie w warunkach instrumentalnych zmysł wizualny uziemiający cię w światowym układzie odniesienia jest odrzucany. Jest to jeden ze zmysłów, który może wykryć nie przyspieszony ruch, więcej o „nieprzyspieszonym” poniżej.

Dotyk / kinestetyka

Mamy tutaj informacje, które docierają do nas poprzez zmysł dotyku, głównie przez zakończenia nerwowe w skórze. Kolejka górska przechodzi tutaj ponownie, wystawiając cię na działanie elementów powodujących „podmuch wiatru” w twarz, gdy poruszasz się przez coś, co może być nieruchomą masą powietrza. W zamkniętych środowiskach windy i kokpitu jest to ponownie odrzucane.

Przedsionkowy / bezwładnościowy

Tutaj robi się ciekawie. Na potrzeby tej dyskusji dodam do zmysłów przedsionkowych „siedzisko w spodniach”, „dół żołądka” i inne cielesne sposoby wykrywania przyspieszenia. Kilka innych odpowiedzi wskazywało, że wszystkie te zmysły są wrażliwe nie na prędkość , ale na przyspieszenie , o czym przypomina nam fizyka z liceum, to szybkość zmian w czasie lub pochodna , prędkości. Oznacza to, że jeśli prędkość się nie zmienia , nie będziemy mieli wrażenia ruchu, chociaż w polu grawitacyjnym możemy mieć pewne poczucie orientacji (można mieć wrażenie wiszenia do góry nogami lub układanie na boki). Nie ma różnicy między siedzeniem na ziemi z pracującymi silnikami, podróżowaniem z prędkością 500 węzłów w locie poziomym lub schodzeniem z prędkością 500,1000 lub 3000 stóp na minutę. Dopóki prędkość się nie zmienia, zmysły te nie mogą odróżnić różnicy. To jest problem z AF447, brak wzroku, brak dotyku i nie przyspieszone opadanie, brak wyczucia przedsionkowego.

Jeśli instrumenty airdata są w trybie offline, nic nie wskazuje zejścia, dopóki ciśnienie w kabinie nie zacznie wzrastać, wywierając pewien nacisk na błony bębenkowe. Nie nastąpi to również, dopóki samolot nie opadnie do punktu, w którym ciśnienie powietrza na zewnątrz wzrośnie do punktu powyżej ciśnienia w kabinie, a następnie będzie rosło do punktu, który zauważysz. Byli skazani.

Jest inny problem, nawet z wykrywaniem przyspieszenia. Problem jest związany z niezwykłą zdolnością ludzkiego mózgu do odfiltrowywania bodźców. Normalny ludzki mózg jest w stanie dostosować się do odcienia twoich okularów przeciwsłonecznych, ignorując rozmowy w zatłoczonym pokoju i jest bardzo dobry w nie powiadamianiu świadomego ośrodka myślowego o nacisku, jaki twoje elastyczne skarpetki wywierają na twoje kostki. Rzeczywiście, może nawet stracić kontrolę nad stałymi przyspieszeniami. Jeśli mieszkasz w pobliżu playa, możesz wykonać ślepy test, wyjeżdżając samochodem i wchodząc na łagodny zakręt, dając jedną dziesiątą „g” przyspieszenia poprzecznego. Niech ktoś inny zajmie się prowadzeniem. Jestem tutaj, aby powiedzieć, że wynikłe doznanie można odfiltrować. Nawet nasze poczucie przyspieszenia może zostać utracone pod wpływem ciągłego przyspieszania. W fizyce istnieje jeszcze jeden poziom pochodnej, szybkość zmian przyspieszenia w czasie, zwana „szarpnięciem”, której trudniej jest nie wykryć.

Aby uzyskać więcej informacji na temat zdolności mózgu do filtrowania, poszukaj „System aktywacji siatkowatej”. Zrozumienie tego może pomóc Ci być bardziej bezpiecznym, a także pomóc Ci osiągnąć swoje cele.

Kilka rzeczy.

Wypadek ten miał miejsce w nocy oraz w IMC, kiedy samolot przelatywał przez burzę, która, jak podejrzewam, miała w rdzeniu sporo turbulencji. Najprawdopodobniej spowodowałoby to wystarczające zakłócenia przedsionkowe załogi, aby przyspieszenie w kierunku pokładu było niezauważalne.

Po drugie, załoga była na locie IFR, co oznacza latanie przy użyciu przyrządów w warunkach i specjalnie przeszkolona, ​​aby polegać na przyrządy w kokpicie do orientacji samolotu, a nie zmysły przedsionkowe. W przeciwnym razie zginiesz w każdej innej sytuacji. Gdy samolot osiągnął szczytową prędkość opadania w ciemną noc nad wodą, a czujniki danych powietrza były oblodzone, uniemożliwiając komputerom kontroli lotu otrzymanie dokładnych danych o powietrzu, załoga nie miała dostrzegalnych środków, aby wyczuć, że są w niebezpieczeństwie, dopóki nie nastąpi .

Piloci odczuwają przedsionkowe przyspieszenie, tak jak robią to pasażerowie podczas przejażdżki karnawałowej - spróbuj latać akrobacją przez jakiś czas i tak, jest to dość zauważalne podczas ciągnięcia ujemnych wartości G itp. to po prostu nie jest dobry standard Aby ocenić ruch w samolocie na podstawie wizualnych odniesień na zewnątrz samolotu i bez nich, użycie zmysłów przedsionkowych do dokładnej oceny położenia samolotu jest trudne i bardzo niebezpieczne.