Podoba mi się X-15, z pewnością był to niesamowity samolot, ale prawda jest taka, że ​​program kosmiczny X-15 przyniósł niewiele korzyści. To był daleki od krytycznego lub koniecznego kroku:

• Skafander Mercury był bezpośrednią pochodną BF Goodrich Navy Mark IV, który był używany przez lata . Nie został opracowany dla X-15
• Rakiety używane w programie kosmicznym były zupełnie inne niż X-15. Z jednej strony były silniejsze o rzędy wielkości, wykorzystywały inne paliwa i zupełnie inne konstrukcje. Rakietowe systemy napędowe z przepustnicą nie były nowe.
• System ochrony termicznej X-15 nie przydał się programowi kosmicznemu, który musiał radzić sobie ze znacznie wyższymi temperaturami.

Było kilka korzyści:

• To było dobre źródło astronautów: kilku pilotów z programu przeszło do programów NASA, w tym Neil Armstrong
• Dane z misji X-15 zostały wykorzystane w samolocie kosmicznym X-20 Dyna Soar, który nigdy nie latał, ale ostatecznie przekształcił się w prom kosmiczny

Co do tego, dlaczego Sowieci go nie stworzyli, nie potrzebowali tego. Ich załogowy program kosmiczny opierał się na udanych wysiłkach na rzecz rozwoju ICBM. Gdyby Stany Zjednoczone nie zbudowały X-15, załogowy program kosmiczny najprawdopodobniej nigdy nie poszedłby na trasę promu kosmicznego, ale nie byłby to żaden rodzaj zerwania umowy.

Uzupełnię odpowiedź GdD z nieco innej perspektywy.

W historii inżynierii lotniczej ...

Czekaj, jest problem właśnie tam. Z różnych powodów historycznych w ZSRR nie było przemysłu lotniczego , przynajmniej tak, jak jest to znane na Zachodzie. Samo słowo „lotnictwo” prawie nigdy nie było używane przed latami 90. Aeronautyka i kosmos były znacznie bardziej oddzielone niż w USA. Nie było firm, które zajmowałyby się tak jak Boeing czy Lockheed. (Chociaż niektóre zostały przymusowo przeniesione z lotnictwa do kosmosu pod koniec lat 50.).

Przemysł kosmiczny, szczególnie na wczesnych etapach, był bardziej związany z artyleria niż w lotnictwie. Dotyczy to nie tylko formalnego podporządkowania biurokratycznego, ale całej mentalności, od projektu po testowanie. W tym schemacie projektanci rakiet nawet nie pomyśleliby o zbudowaniu „samolotu” (a X-15 to niezaprzeczalnie samolot) do testów. Woleliby wystrzelić jeszcze kilka rakiet. Zwłaszcza biorąc pod uwagę korzystne podaż zasobów dla przemysłu kosmicznego.

Było kilka późniejszych prób zaangażowania się przemysłu aeronautycznego, ale żadna nie była niezwykła (do, być może, Buran).

Świetne pytanie, ale nie, X-15 w ogóle nie był „krytycznym i koniecznym krokiem na drodze do załogowego lotu kosmicznego”, został użyty do przetestowania wykonalności trwałego i kontrolowanego lotu hipersonicznego silny> samolotu na bardzo dużych wysokościach i przy bardzo dużych prędkościach. X-15 był rozszerzeniem programu X, zapoczątkowanego w latach czterdziestych XX wieku, w celu ciągłego przekraczania zakresu prędkości samolotów przez „barierę” dźwięku , a „bariera termiczna” za nią.

Załogowy lot kosmiczny, wymagający rakiet o znacznie większym ciągu przez znacznie dłuższy czas, po prostu należy do innej ligi i został założony w programy międzykontynentalne międzykontynentalne rakiety balistyczne zarówno w USA, jak i ZSRR, które w dużej mierze zawdzięczały swoje fundamenty pionierskiej pracy Goddarda, a także rozwojowi i zwiększeniu skali (w tym całej ważnej pompy turbo) zespołu von Brauna.

Odzyskiwanie systemy z tych lotów były i są kapsułami . Wyciąganie samolotu w kosmos jest raczej głupie, gdy koszty ładunku na orbitę są mierzone w tysiącach dolarów za funt.

Wahadłowiec kosmiczny był niesamowitym demonstratorem technologii, ale nigdy nie okazał się tanim zamiennikiem zwykłego rakiety do przemieszczania ładunku na orbitę , ale pozostaje realną opcją jako sposób powrotu ładunku i załogi z orbity .

Tak więc, chociaż X- 15 rzeczywiście dotarło do krawędzi kosmosu podczas niektórych swoich lotów i użyło sterów strumieniowych, był to o wiele bardziej samolot i powinien być bardziej niż mile widziany jako temat dla czytelników na Aviation Stack Exchange.

W Stanach Zjednoczonych istniały trzy konkurujące ze sobą sposoby zdobywania przestrzeni kosmicznej, podczas gdy w ZSRR wszystko było zarządzane centralnie, więc postępowały one tylko zgodnie z propozycją Konstantyna Ciołkowskiego.

Jakie były te trzy sposoby?

1. Marynarka USA wykorzystała własny zespół do opracowania rakiety w Naval Research Laboratory. Jednak ich rakieta Vanguard kilka razy zawiodła, zanim zadziałała zgodnie z przeznaczeniem.
2. Armia amerykańska polegała na grupie niemieckich inżynierów, którzy pracowali dla artylerii Wehrmachtu przed 1945 rokiem. , zostali umieszczeni na terenie arsenału Redstone w Huntsville w stanie Alabama. Ich rakieta Juno została użyta do pierwszego startu satelity w USA po prawie roku przechowywania w magazynie, więc zespół marynarki wojennej mógł spróbować jako pierwszy.
3. Siły Powietrzne USA chciały użyć skrzydlate statki, aby dostać się w kosmos. Dla nich rakiety były tymczasowym skrótem i opracowano kilka samolotów testowych z napędem rakietowym, aby zbliżyć się do lotów kosmicznych. Opracowując również rakietę Atlas, Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych we współpracy z NACA, później NASA, zamówiły kilka samolotów X, aby przetestować dostęp do przestrzeni kosmicznej i ponowne wejście w powietrze skrzydlatym pojazdem (X-2, X-15, X-17, X-20, X-23, X-24, X-30, X33, X-34, X-37, X-38, X-40, X-41 i lista jest długa).
ol>

Planiści w ZSRR nigdy nie planowali czegoś takiego jak X-15. Poza tym, kiedy X-15 latał, nie widzieli potrzeby robić czegoś podobnego.

Większość danych X-15, podobnie jak większość badań naukowych NASA, jest udostępniana publicznie. Po co wydawać miliony rubli na testowy samolot kosmiczny, skoro można zbadać dane badawcze za darmo po tym, jak drugi facet wydał pieniądze i zbudował jeden?

I najwyraźniej tak, jak radzą sobie promy kosmiczne USA i ZSRR BARDZO podobny wygląd do siebie, wydaje się, że obie strony doszły do ​​podobnych wniosków co do najlepszej konfiguracji samolotu kosmicznego na podstawie hipersonicznych danych badawczych z programu X-15.