To samo myślenie, „walka powietrzna jest martwa”, sprawiło, że USAF i USN wpadły w poważne kłopoty w Wietnamie. Siły Zbrojne Stanów Zjednoczonych były przekonane, że następna duża wojna toczy się bezpośrednio przeciwko Związkowi Radzieckiemu, w teatrach takich jak Europa, Alaska i Kanada, w wyniku czego projekty myśliwców zastępujące bardzo udane myśliwce Sabre i Super Sabre używane w Korei zaczęły podkreślać zdolności dystansowe, wierząc, że zagrożenie powietrzne nadejdzie ze strony różnych klas bombowców jądrowych, wzywając do szybkich, uzbrojonych w pociski przechwytujące dalekiego zasięgu jako kontr.

Na szczęście wojna ta nigdy się nie zmaterializowała. Zamiast tego Stany Zjednoczone zostały wciągnięte do mniej więcej innej Korei, wojnę zastępczą toczoną między zaopatrzonymi przez ZSRR i wyszkolonymi siłami komunistycznymi przeciwko wspieranej przez USA raczkującej demokracji. Duży, ciężki amerykański przechwytujący F-4 Phantom i lekki bombowiec F-105 Thunderchief, z których żaden nie miał dział wewnętrznych, stanął naprzeciw starszego, podobnie myślącego następcy MiG-15, z którym mieli do czynienia w Korei, MiG-17, w połączeniu z myśliwcem przechwytującym bliskiego zasięgu MiG-21. Zamiast wojny powietrznej dalekiego zasięgu, dla której zbudowano USAF, amerykańscy piloci wpadli w zasadzkę z bliskiej odległości przez pistolety i pociski na podczerwień, co skutkowało marnym stosunkiem zabójstw do śmierci 2: 1 w starciach powietrznych, w porównaniu z 14: 1 współczynnik, jaki cieszyli się w Korei.

W rezultacie zwrócono większą uwagę na „manewry w walce powietrznej” i położono nacisk na ten styl walki w następnej generacji myśliwców przyjętych przez armię USA. F-14 i F-15, choć miały na celu przywrócenie walk powietrznych (i zrobili to), okazały się dużymi, szybkimi myśliwcami typu przechwytującego, takimi jak ich poprzednicy, którzy nadal mieli wyraźną przewagę tylko w starciach BVR. Tak więc grupa generałów USAF, widząc, co ich sojusznicy robili z F-5 Tiger, które Joint Chiefs mniej lub bardziej przekazali (kilku trenerów, kilka samolotów-agresorów, ale bez przyjęcia bojowego), zleciła zawody LWF , która wyprodukowałaby lekkie myśliwce wielozadaniowe F-16 i F-18 z naciskiem na manewrowość w zwarciu, której mocarstwa komunistyczne nigdy tak naprawdę nie zapomniały.

F-22 dzieli różnicę między strategiami walki powietrznej F-15 i F-16, tworząc cięższy, ale bardzo zwrotny myśliwiec, który wyróżnia się w walce powietrznej na każdym dystansie (ale jest tak drogi, że jak dotąd) USAF rozmieściły je tylko w sytuacjach, w których nigdy nie stanęłyby w obliczu żadnego realnego zagrożenia). Jednak F-35 szybko rozczarowuje; w porównaniu nawet z F-16 lub F-15E zastąpi, „nie może się wspinać, nie może obracać się i nie może biec”, a wariant A jako jedyny ma wewnętrzne działo (które niesie tylko 182 sztuk amunicji w porównaniu do F-22s 480, F-15's 650 i F-16's 510); wariant STOVL B i wariant C Marynarki Wojennej w ogóle nie będą miały dział.

W dzisiejszym teatrze wojskowym Stany Zjednoczone cieszą się „dominacją w powietrzu”; walczymy głównie z siłami paramilitarnymi z praktycznie zerową zdolnością powietrze-powietrze. Jednak teatr jutra może wyglądać zupełnie inaczej. Stosunki dyplomatyczne z wieloma narodami zaopatrywanymi przez Rosję, w tym z samą Rosją, pogarszają się z dnia na dzień, a Stany Zjednoczone mogą łatwo zostać wciągnięte w konflikty o Tajwan, Półwysep Koreański, Indie / Pakistan, Ukrainę itd., Gdzie staną w obliczu siły zbrojne wystawiające rosyjskie odrzutowce specjalnie skonstruowane, aby mieszać je w zasięgu wzroku.

Krótko mówiąc, chociaż Stany Zjednoczone nie walczyły bezpośrednio z konfliktem z poważnym zagrożeniem powietrznym od czasu Wietnamu, w pobliżu -przyszłe konflikty, w których dostaną swoją szansę, stawiając czoła Sukhoi PAK-FA lub Chengdu J-20 z wykwalifikowanymi chińskimi lub rosyjskimi pilotami za kijem. Nawet jeśli te myśliwce nie są wystawiane masowo, Stany Zjednoczone i tak staną w obliczu bezpośrednich odpowiedzi Rosjan na amerykańskie myśliwce 4. i 4,5 generacji, w tym MiG-29 i Su-27/30/33. Wiele ich wariantów zostało specjalnie zaprojektowanych w celu wymanewrowania amerykańskich F-15, F-16 i F-18 (które prawdopodobnie byłyby pierwszymi odrzutowcami w teatrze) i które nadal byłyby równe dla F-22 w „furball” o zasięgu wizualnym.

Walki powietrzne nie umarły. Mimo że płatowce generacji 4,5 / 5 mają świetne zdolności rakietowe i niewidzialność, są chwile, kiedy nie ma substytutu dla pocisków. Ostrzał z bliskiej odległości jest prawie odporny na plewy i flary. Umiejętność manewrowania w pozycji, aby wystrzelić inny samolot z działami, jest niezbędna w wielu okolicznościach, a szkolenie z tego powodu prawdopodobnie będzie podstawową częścią szkolenia lotniczego przez długi czas, więc wątpię, czy producenci przestaną opracowywać bardziej zwrotne odrzutowce, nawet jeśli są elektroniczne. / systemy komputerowe odgrywają większą rolę w walce powietrznej.

Chociaż walki psów mogą wyginąć w Afganistanie, to z pewnością nie wyginęły w Rosji, Chinach, Europie, Indiach itp. Narody nie zbroją się, by walczyć z obecnym zagrożeniem, zbroją się, aby zniechęcić potencjalne przyszłe zagrożenia i przenosić moc za granicą.

Kilka dobrych odpowiedzi, w uzupełnieniu do których chciałbym przesłać bardzo interesujący artykuł ( alternatywny link - pdf!). rzeczywistość walki BVR, która według przewidywań zastąpi walki powietrzne od lat pięćdziesiątych, jeśli nie czterdziestych.

Krótko mówiąc, historia pokazała, że ​​pomimo wszystkich postępów, realia pola bitew konsekwentnie zmuszały samoloty do sytuacji na bliskim dystansie, w których Tradycyjne zdolności ACM nadal mają znaczenie, więc producenci muszą wziąć to pod uwagę, jeśli chcą sprzedawać swoje samoloty. Jedynym powodem, dla którego walki psów wyginęły w Afganistanie, jest to, że powstańcy nie mają własnych samolotów do obsługi. Operacje w innych miejscach pokazały, że posiadanie platformy, która może manewrować, kiedy trzeba.

Jest jednak druga strona medalu, podczas gdy zwrotność i stosunek siły ciągu do masy pozostają co ważne, możemy osiągać szczyt, jeśli chodzi o to, o ile bardziej udoskonalamy tę zdolność. Tak zwana „super manewrowość” staje się dość wszechobecną cechą większości nowoczesnych myśliwców dedykowanych przewadze powietrznej (np. F-22, T-50, seria Super Flanker, Eurofighter Typhoon w konfiguracji przewagi powietrznej itp.), Ale poziomy zwinności obecnie wystawiane były często po raz pierwszy prezentowane ponad 20 lat temu.

W międzyczasie inne funkcje, takie jak niewidzialność, supercruise, pasywne zestawy czujników o niskim prawdopodobieństwie przechwycenia, łącza danych, kask zamontowane celowniki i możliwość wystrzeliwania pocisków poza odwiertami, wraz z ogromnym dążeniem do poprawy świadomości sytuacyjnej pilotów, przyniosły ogromny postęp w ciągu ostatnich 20 lat i, moim zdaniem, wiele mówią o tym, co siły powietrzne świata ( czyli klienci) postrzegają elementy, które zapewnią im przewagę.

Krótko mówiąc, zdolność do walki powietrznej jest nadal uważana za zasadniczą zdolność, ale tylko czas pokaże, czy jej znaczenie zmniejszy się w stosunku do innych elementów .

Producenci nie próbują zwiększać zwrotności swoich samolotów. F-35 jest znacznie mniej zwrotny niż myśliwce, które zastępuje. Nowoczesne punkty sprzedaży obejmują ukrywanie się, wielozadaniowość, rekonfigurowalność, awionikę, cenę i dane. Chodzi o świadomość sytuacyjną.

General Hostage of USAF mówi:

Ludzie koncentrują się na skradaniu się jako decydującym czynniku lub wyznaczniku piątego pokolenia. Tak nie jest; to fuzja. Fusion jest tym, co sprawia, że ​​platforma jest tak fundamentalnie inna niż cokolwiek innego.

podpułkownik Berke mówi:

Ale różnica między Szerszeń czy żmija i Raptor to nie tylko sposób, w jaki skręcasz lub kierunek poruszania odrzutowcem , czy też najlepszy sposób na 43 rozwiązanie konkretnego problemu.

Różnica polega na tym, jak myślisz. Pracujesz w zupełnie inny sposób, aby zyskać świadomość sytuacyjną i podejmować decyzje; w F-22 jest inaczej. Z F-22, podobnie jak w przypadku F-35, działasz na poziomie, na którym wykonujesz kilka funkcji klasycznego zarządzania bitwą. To zupełnie inne doświadczenie, które wymaga innego rodzaju szkolenia.

I od innego pilota:

Cały punkt do piątej generacji to s energia skradania się, fuzja i pełna świadomość sytuacyjna ”- mówi doświadczony pilot myśliwski Sił Powietrznych. Chodzi o to, że samoloty piątej generacji mogą wykonywać swoją misję wszędzie - nawet w wyrafinowanych środowiskach zintegrowanej obrony powietrznej [IADS]. ciężki IADS z doskonałym połączeniem radaru i czujników, ale bez ukrycia, będziesz mieć pełną świadomość sytuacyjną faceta, który cię zabije.

Manewrowość i walka powietrzna nie są punktem sprzedaży. W rzeczywistości lt. pułkownik Berke specjalnie to odrzuca.

Co więcej, odpowiedź od KeithS wydaje się być raczej błędna. F-105 Thunderchief był myśliwcem bombowym szturmowym.

Jako następca północnoamerykańskiego F-100 Super Sabre zdolnego do Mach 1, F-105 był również uzbrojony w pociski i armatę; jednak jego konstrukcja była dostosowana do szybkiej penetracji na małej wysokości z pojedynczą bronią jądrową wewnątrz. […] W czasie wojny jednomiejscowy F-105D był głównym samolotem dostarczającym ciężkie ładunki bombowe na różne cele wojskowe. W międzyczasie, dwumiejscowe warianty F-105F i F-105G Wild Weasel stały się pierwszymi dedykowanymi platformami do zwalczania wrogiej obrony powietrznej (SEAD), walczącymi przeciwko zbudowanemu przez ZSRR S-75 Dvina (nazwa raportu NATO: wytyczne SA-2) pociski ziemia-powietrze.

Oczywiście nie będzie to wspaniały myśliwiec. Mimo to zabił prawie 30 MiGów. Jednak F-4 był myśliwcem przechwytującym z bronią dystansową,

[jego] największą słabością, tak jak został pierwotnie zaprojektowany, był brak wewnętrznego działa. Doktryna utrzymywała, że ​​przez krótki czas walka w odwrotnym kierunku byłaby niemożliwa przy prędkościach naddźwiękowych i nie podjęto żadnego wysiłku, aby nauczyć pilotów manewrowania w walce powietrznej. W rzeczywistości starcia szybko stały się poddźwiękowe, ponieważ piloci zwalniali, próbując dostać się za swoich przeciwników. Co więcej, stosunkowo nowe pociski naprowadzane na ciepło i naprowadzane radarem w tamtym czasie były często zgłaszane jako zawodne , a piloci musieli używać wielu strzałów (znanych również jako strzelanie falujące), aby trafić tylko jeden myśliwiec wroga. . Aby spotęgować problem, zasady zaangażowania w Wietnamie w większości przypadków wykluczały ataki rakietowe dalekiego zasięgu , ponieważ normalnie wymagana była identyfikacja wizualna. Wielu pilotów znalazło się na ogonie wrogiego samolotu, ale było zbyt blisko, aby strzelać z Sokołów krótkiego zasięgu lub Sidewinderów.

Więc chociaż nie został zaprojektowany jako myśliwiec, to nie jest przyczyna jego niskiego stosunku zabijania do śmierci. Polityka i technologia z lat 60. i 70. były.

Nie widzieliście Dnia Niepodległości?

Zawsze lepiej być przygotowanym na jakąś kategorię zagrożeń, niż je odpisywać. Po co uczyć żołnierza walki wręcz, skoro ma on karabin szturmowy ? Ponieważ nie chcesz stracić doskonale dobrego żołnierza, gdy zostanie skoczył z zaskoczenia i nie ma czasu ani miejsca na użycie karabinu.

Dodatkowo, niedawny trend wydatków na obronę w USA to bardzo duże, bardzo drogie zamówienia konkretnego pojazdu. Te liczby są znacznie łatwiejsze do sprzedania , gdy ten pojazd może (na papierze) pełnić wiele ról. Podobnie jak w biznesie, będziesz mieć jakiegoś kreatora marketingu, którego jedynym zadaniem jest zapewnienie jak największego budżetu na Twój projekt zwierzaka, a jego celem jest posiadanie nieskończonej listy funkcji, które przyciągną te pieniądze.

Z tego, co przeczytałem i z odpowiedzi, które widziałem powyżej, wygląda na to, że większość walk powietrznych będzie składać się z ataków rakietowych BVR, jednak ponieważ nic nie jest w 100% idealne, niektórzy myśliwce przejdą przez początkowy pocisk salwa i kończy się w walce powietrznej na krótkim dystansie.

Dlaczego producenci skupiają się na „uczynieniu swoich samolotów bardziej godnymi walki powietrznej?”

Odpowiedź: Tak na wszelki wypadek

Ten dokument może być przydatny:

http://www.dtic.mil/dtic/tr/fulltext/u2/a192214.pdf